Klik HIER voor foto’s van deze geslaagde wandel-vijfdaagse
Verder vind je twee verslagen: 1 van Chris voor de kortere afstanden en 1 van Guido voor de langere afstanden.
Het kleine dorpje Obersteinebach is gelegen in het Westerwald. Deze streek staat in Duitsland bekend als de achtertuin van Keulen en Bonn. Met zijn lichte glooiing en duizenden hectaren bos is het een klein paradijs voor de wandelliefhebber. Maar 20 minuten verwijderd van de Rijn en 40 minuten van de Moezel. Ook staat Westerwald bekend om de vele karakteristieke dorpen en stadjes met hun mooie vakwerkhuizen.
Enjoy Hotel “Im Wald“, is zoals de naam het zegt, gelegen in de bossen op enkele kilometers van het dorpje. Van daaruit vertrekken er vele wandelroutes en ook de mooie lange afstand route “Westerwaldsteig“ is niet veraf. Wij gaan hier zeker enkele prachtige boswandelingen kunnen (s)maken.
Louis
Verslag van de kortere afstanden:
Op de dag van aankomst krijgen we na de lunch al meteen de sleutels van onze kamers. Als iedereen zijn kamer gevonden heeft en de bagage uitgepakt gaan we gezamenlijk op pad in de omgeving.
Dit geeft ons al een beeld van het landschap en de omgeving die we de komende dagen verder gaan verkennen.
Zoals gebruikelijk de laatste tijd wordt er vanaf dan in 2 groepen gewandeld en ik sluit me aan bij de groep voor de kortere afstanden.
Met 12 vertrekken we dag 2 in 3 auto’s naar een dorpje wat verderop. Daarna gaat men 1 auto nog wat verder parkeren. Daar komen straks de chauffeurs mee terug om een lange klim te vermijden aan het einde.
De organisatie heeft werkelijk aan alles gedacht om ons en onze beentjes een beetje te sparen 😊.
Daar gaan we dan, op weg naar het Franziskanenklooster en de restanten van de burcht in Ehrenstein. Vanaf onze parkeerplaats gaan we even richting dorp om daarna door bos en veld onze weg verder te zetten.
Nog even over de hangbrug van 25m die de Mehrbach overspant en dan zien we al snel de burchtruïne en het klooster.
Het klooster en de bijgebouwen zijn prima onderhouden, het is momenteel een spiritueel centrum. De zusters leiden er bezoekers rond en er zijn retraites onder het motto “Bezinning – Inspiratie – Cultuur”.
Terwijl wij de kerk bezoeken en Lucia de zegen vraagt voor de hele groep heeft barman Ludo buiten wat versnaperingen klaar gezet.
Na een natje en een droogje gaan we terug richting hangbrug, langs de velden, om zo op de parking van een supermarkt uit te komen waar May haar auto had geparkeerd.
De chauffeurs stappen allemaal in om de andere auto’s te gaan halen, verlaten de parking, ze zijn nog niet om de hoek en de slagboom gaat toe…. de supermarkt was open tot 12:00.
Gelukkig waren we er op tijd, anders hadden we een klein probleempje gehad 😊.
Onze groep luncht in het hotel om op krachten te komen. Daarna doen we van daaruit nog een mooie wandeling in de omgeving zodat we toch ook een 11 à 12km bijeen gesprokkeld hebben, dat alles bij heerlijk najaarsweer.
De volgende dagen vertrekken we telkens vanuit het hotel.
Maandag gaan we, onder een grijze hemel, richting Niedersteinebach. Door mooie natuur, een toer rond een vijver met watervogels, gaat het terug naar het hotel voor de lunch.
Na de middag vertrekken we richting Peterslahr. In de kerk brandt men een kaarsje, onder het toeziend oog van St. Pieter, maar het helpt niet echt veel.
We krijgen nu toch wat regen en bovendien was Anita haar rugzak vergeten in de kerk.
Dan breekt alweer de laatste wandeldag aan en vol goede moed gaan ook wij op pad voor een héle dag !
T.t.z. met de mogelijkheid om in een hotel onderweg te lunchen, of daar de eigen pick-nick op te eten, tijdens een lange middagpauze😊.
In de omgeving van Burglahr komen we voorbij de resten van een oude ijzerertsmijn, die je eventueel (gedeeltelijk) kan bezoeken.
Verder dan naar Oberlahr, waar we lekker lang lunchen en/of picknicken en uitrusten.
Als we terug vertrekken, proberen we in de vijver bij het hotel de otter te spotten die de andere groep hier gisteren zag, maar helaas….
’s Avonds placeren we nog een danske bij live-muziek, en kunnen we allemaal, moe maar voldaan gaan slapen.
Het was weer een geslaagde trip, prima georganiseerd en die paar drupjes regen konden de leuke sfeer niet bederven.
Met dank aan de ploeg die op voorhand al op verkenning ging en ook zorgde voor drank en gebak.
Het hotel was goed gelegen, er was niets mis met eten en drank, alleen … de patron was niet onze beste vriend, nietwaar Gonda ???
We kijken al uit naar Valkenburg in April !
Chris
Verslag van de langere afstandswandelingen:
Er werd afgesproken tegen het middaguur in het Enjoy Hotel “Im Wald” wat zijn naam niet gestolen had. Na een beperkte lunch werd het hoog tijd om deze bossen met zijn allen te verkennen, al snel merkten we dat er niets vlak is. Op die 5 dagen zagen we het kleurverschil van “veel groen met af en toe een geel blaadje” naar “het typische herfstlandschap met zijn kleurenpalet”. Voor het diner namen we steeds plaats aan vaste tafeltjes van 4 en kregen we uitleg van de patron die op zelfstandige basis het hotel wilt gaan uitbaten, na een “voor hem” hoognodige verlofperiode. ’s Avonds merkte 1 van de “Bondgenoten” op dat haar sleutel weg was, na een helse zoektocht kwam hij op mysterieuze wijze weer tevoorschijn, zouden de “verraders” daar iets mee te maken hebben? Later werd er tussen pot en pint uitgelegd wat ons te verwachten stond de komende dagen. Er was dagelijks de keuze tussen 2 korte wandelingen onder leiding van May of dagtochten o.l.v. Louis.
Bij de groep van Louis was zondag de route iets pittiger met zijn 17 km en 411m hoogtemeters. Na een lichte daling door het afwisselende loof en dennenbos kwamen we uit aan de rivier “De Wied” die we bij onze volgende wandelingen meermaals tegenkwamen. We volgden het weiland tot we aankwamen aan de 156m lange verlichte Peterslahr tunnel. Deze voormalige smalspoorbaan werd vanaf het jaar 1912 gebruikt om ertsen te vervoeren van Flammersfeld door het rotsige Wiedtal naar Linz aan de Rijn. Tijdens het terugtrekken van het Duitse leger in 1945 werden er vele bruggen opgeblazen, waarvan wij nu nog steeds de restanten zien. In 1966 werd de spoorlijn volledig stopgezet en ontmanteld. Momenteel loopt het Wiedwald-fietspad erdoor, vertrekkende van Rotenhain naar Neuwied aan de Rijn voor een afstand van 97 km met een hoogteverschil van 404 m, merendeels vals plat dalend. Ook de Westerwaldsteig, een langeafstandswandeling van 235 km loopt hier langs en we zullen deze bewegwijzering meerdaags volgen. Voorbij Peterslahr en een korte stevige klim zagen we de toren van Burg Lahr staan waar een ideale picknickplaats was met gouden stoelen. Als dessert hadden May en Hedwig broodpudding en cake voorzien met de nodige borrels. We vervolgden de weg door het heuvellandschap met zijn prachtige vergezichten en met als referentie Burg Lahr. Het werd terug tijd voor een borreltje, maar waar was de stop gebleven? De Bondgenoten zochten overal. Sloegen de verraders weer toe? Weeral kwam de stop op mysterieuze wijze tevoorschijn. Er stond nog een klim van een 200m op het programma voor we uitgeput en voldaan aankwamen in het hotel. Na een douche, lekkere pint en ons 3 gangenmenu, sloegen er groepjes aan het rikken en het kaartspel chinees poepen. Maandag zongen we voor de jarige en ‘s avond was er nog een verrassing met vuurwerk voor Albert.
Louis had voor ons een dagtocht in petto van 18 km met 400 hoogtemeters. In een zwarte broek, rode fleece en met een donkere muts was kabouter plop erbij.
Het eerste stuk was steil dalen tot Niedersteinebach en we volgden stijl bergop de wegwijzers van Westerwald Steig. Op de top werden de hartslagmeters gecontroleerd, maar alles was ok, niemand moest gereanimeerd worden. Door het golvend landschap kwamen er mooie uitkijkpunten tevoorschijn. Na de zoveelste plaspauze werd al snel gezegd: piskous en joske de zeiker. Op weg naar Pleckhauser Muhle had Louis een ideale picknick plaats voorzien op een stapel boomstammen, waar iemand als een jonge hinde naar de top sprong, na een borrel met hapjes vervolgden we het Grensbachtal om uit te komen in de Wied, langs een verlaten mijnschacht waar we stroomopwaarts langs de Lerbach wandelden. Onderweg lagen een paar boomstamtrollen op de loer en ja, ze hadden onze hinde te stekken, om te ontkomen, sprong onze hinde van de boomstammen af en met als gevolg dat hij al mankend verder ging.
Na een eerste en ook laatste korte regenbui deden we onze regencape over de rugzak aan zodat het precies leek op “de klokkenluider van Notre Dame”.
In de vijver van het hotel Westerwald zwom een Bever al snel werd de link gemaakt naar de familie van Achiel, of was het een otter? Na een tussenstop aldaar met een warme drank of een frisse pint, vervolgden we onze tocht en wie kwamen we verderop tegen. May met haar wandelgenoten. Zij gingen voor een verkorte wandeling en wij maakten nog een ommetje om uiteindelijk tevreden en vermoeid aan te komen in het hotel.
Na het uitgebreide 3 gangen menu bood het hotel nog een avondwandeling aan, waarop wij ook intekenden. Nog snel even de jassen halen en wat gebeurde er, de sleutel werd door de “verraders” ontvreemd. Dit hield ons niet tegen om de korte maar steile wandeling aan te vatten, doordat het tempo hoog lag en samen met de alcohol, werd er al snel naar adem gehapt. Buiten adem in het hotel aangekomen deden wij ons relaas aan de “bondgenoten” over het mysterieus verdwijnen van de sleutel. De laatste act van de “verraders” was de truc met tandpasta op de klink van de deur. Verder relaas kunnen we op VT4 volgen.
Dinsdag had Louis een langere tocht van 19 km voorzien.
We starten vanuit het hotel met een lichte daling door het bos tot aan de rivier, een oude geasfalteerde spoorbaan volgt de Wied, die we oversteken op een hangbrug. Terwijl wij allen aan het genieten waren van de koeien of waren het nu stieren met hun horens, was er iemand geniepig en heel voorzichtig, met een bang hartje, naar de overkant van de hangbrug gekropen.
Met max 10 personen en we mochten niet schommelen (spijtig genoeg) gingen we verder naar het goed verzorgde klooster Ehrenstein met prachtige unieke glasramen en waar Suske en Wiske begraven lagen. Daar leerden we, waarvan de uitdrukking “Stinkend rijk” kwam.
Verder bevindt zich de burcht gelegen in het schilderachtige Mehrbachtal. We wandelden tot aan de doorwaadbare 5 m brede rivier met een te hoge stroming, daar moesten we door tot ergernis van velen, gelukkig vonden we verderop de oplossing, een oud smal verdoken bruggetje. Van hieruit ging het bergop, maar we kregen een hongertje. Met de ladies op kop bleef de groep beter samen, het was nog een kilometertje naar de picknickplaats, wat voor de hongerige magen te veel was. Na nog 250m moest Louis alles boven halen om toch nog even door te zetten en uiteindelijk, daar was de picknickbank op de top met een prachtig zicht, maar met de noordenwind was het berekoud. Dit maakte Louis goed met een stevige borrel, waarna we snel opkrasten om al dalend naar het hotel Westerwald Treff te gaan voor een warme chocomelk. Van daaruit liep het pad verder al stijgend naar ons hotel.
’s Avonds was er een uitgebreide barbecue voorzien met s’ avonds live muziek met dansgelegenheid.
Woensdag na de lunch en een groepsfoto vertrokken we tevreden terug huiswaarts.
G.S.